ERA UNA PERSONA DE ESAS, QUE MURIÓ JOVEN COMO SOLO UN ALMA VIEJA PUEDE HACER...

PASAD...

PASAD...

¿JUGAMOS?

¿JUGAMOS?

¿QUÉ OPINAS DE MI BLOG?

¿QUÉ OPINAS DE MI BLOG?

sábado, 5 de diciembre de 2009

NOTAS DE SOLEDAD


Como un adorno olvidado en el trastero, como una figura maldita cubierta de polvo llamaste mi atención y te rescaté de aquel anticuario.
No somos las personas las que encontramos objetos, son ellos los que dejan que los encontremos. Muñecas caprichosas que te señalan con el dedo y deciden tu destino.

Desde entonces vivo obsesionada con esa caja de música. Me tranquiliza verla al llegar a casa y me aterra oírla sonar por las noches.
Melodía mortal que endulza mis momentos de soledad. Atraviesas el umbral de mis fantasías y te adentras en la quietud de mis sueños. Sinuosa bailarina que me mira descarada. Adormeces mis ganas de vivir con tus notas oscuras.
Almas encerradas en una caja inmortal. ¿Quieres que sea la siguiente?
Cabizbaja acaricio tus delicadas formas. Baila, baila alrededor de mis dedos. Gira sin parar adentrándote en mi cabeza.
Siento tu vida y tú sientes mi muerte.
Una noche me adormecí para no despertar. Cerré los ojos y escuché de fondo la dulce melodía. Las sombras que te rodean se acercaron a mi y me acunaron en sus brazos para que también forme parte de ti.
Notas de soledad que se adentraron en mi alma cuando más libre me sentía, cuando aún creía en la vida y que mis sueños se harían realidad. Sueños encerrados en una triste melodía, lágrimas de almas en pena que no liberarás jamás.

26 comentarios:

prometeoencadenado dijo...

Me has producido un estado de melancolia y un poco de miedo para esas cajas de musica con bailarina; prometo no volver a regalar ninguna...una delicia leerte. Un abarzo.

Rocío González dijo...

Que contradictoria la naturaleza humana...
me gustó el relato, ¡bien por Fail!

Beso de
Ro

Soledad Arrieta dijo...

Qué relato.. Me pareció magnífico, guarda algo de misterio, algo angustioso, algo temeroso.. Linda melánge.
Cariños1

vuelo de hada... dijo...

Ay amiga me has sacado un suspiro bastante nostálgico la verdad, me hiciste recordar una cajita de música que me había regalado mi padre y esa bailarina que parecía hablarme y acompañarme en tantos momentos cuando ya no estaba quien me la regalo, no la quise conservar más eres mas que nostalgía, era doloroso, en fin.
Me alegra verte he tenido dias pesaditos y no habia podido leer mucho por estos lares pero se te extrañaba muñeca.
Mis besitos y mis abracitos sinceros de siempre

Meiguiña dijo...

Nunca me han gustado las cajas de música y te aseguro querida amiga Fail que jamás rescataría una.

biquiños meigos, me ha encantado tu entrada.

*[..Clara..]* dijo...

Pfff... ya sabes que tus relatos siempre me dejan tan inquieta como encantada, es un sabor bastante extraño que me gusta y me aterra al mismo tiempo.

Un abrazoo!

azul dijo...

Me ha gustado mucho, la magia que tienen algunos muñecos o la magia que le damos nosotros...

A mi me gustan las muñecas y a veces he tenido que traerla a casa porque me miraba...moviendome y ella en el escaparate y no dejaba de hacerlo ...

Todas tienen rol y nombre...

Un beso me alegro de verte

Unknown dijo...

Cuando tengas un ratito pasate por mi rincon, hay una cosa para ti...
Un abrazo enorme desde los Pirineos!
Marta.

Virginia Prieto dijo...

muy triste y muy sentido
me encanta esa capacidad que tenés de producir sensaciones encontradas

beso

Reysagrado dijo...

Nunca me lo había planteado así, pero la verdad es que ODIO las cajas de música con bailarinas.

No sé, tienen algo tétrico, muy tétrico. Parecen tener vida propia, como tú dices, quizás condenadas a ese baile monótono, sin salida...

¿Y si pudieran liberarse? ¿Qué nos harían? Creo que una de mis pesadillas es que una de esas cajas se abra en mitad de la noche cuando dormimos y... ¿qué nos podrían hacer? Me da miedo pensarlo... ¿Te imaginas si al tocarnos se conmutaran las Almas, y nosotros pasáramos a ser ellas y ellas nosotros...?

Susy dijo...

Caray...he pensado lo mismo que prometeoencadenado.No volveré a regalar una cajita de musica...¡¡¡que miedo!!! jajaaja.
Buen fin de semana largo Fail.
Besos

A Lady Blue dijo...

y tan quieta que se veía la bailarina posada sobre la caja de musica...

y a mi tanto q me gustaba hacer sonar una caja de musica q tenía una tía...

q tengas excelente domingo...


BONNE LUNE !!!

lisebe dijo...

A mí las caixas de música sempre m'han donat molta por.. i encara no sé que será.. pero si a sobre es de les que tenen ja una edat pitjor encara.. perque això vol dir que guarda dins histories de gent morta i records.. A vegades sempre units a malalties, tristor, així que avuí m'has recordat que mai ni compri ni regali caixeetas de música...

Molts petons bonica.. (per cert ja t'hi buscaré en Facebook)

Anónimo dijo...

Cierto... muchas veces las cosas nos encuentran a nosotros, hay que cuidarse de las obsesiones je!

Buen relato como siempre, besos desde el abismo

without dijo...

Esa sensación de un objeto con "alma" que toma vida propia la he percibido varias veces siendo una sensación de curiosidad mezclada con respeto.

Besos de cajita de música

Sinuhe dijo...

Jo, si es que en los anticuarios, si uno no va a comprar sellos, no sale con nada normal. Yo me compré una hamaca que se mecía sola, mira tú, jeje

Muy buen relato Fail, suave y con clase. :)

Un abrazoteeee

A nena da legua dijo...

Siempre me han gustado las cajas de música, con tu relato has conseguido que sienta más curiosidad por ellas. Muy bueno, un saludo.

Delia dijo...

A mi me acojonaria llegar a casa y saber que esta hai.
Besitos encanto

Krlos Reyna dijo...

Hola querida ojitos bonitos =) hubieras acompañado este post con una musiquita de caja de música =D jaja =) hubiera estado genial...

Me gustó, si cierto, nos enamoramos de cada cosa, pero esas cosas nos aman también, y nos consuelan, y si tienen que partir, desaparecen y nunca más las vuelves a ver =O

besitos ricos

Krlos =)

Blanca Miosi dijo...

Precioso y evocador, trasmite melancolía, tristeza en sus líneas. Y el final... ¡ah! doloroso! ¡Qué bien escribes!

Juan A. dijo...

Un pétalo melancólico que se detiene justo en el centro de su caída libre.

Notas oscuras, melodías mortales... Bello, muy bello.

Saludos.

Anónimo dijo...

hermoso relati..tien eso de tristeza y miedo....terror a la musiquita.....dejame decirte que me encantan las cajitas de musica aunque traigan con ellas una pena anclada...

besins!
:)=sau

YAIZA dijo...

Me ha gustado mucho la entrada, pero me siento como la bailarina de tu historia, y me entristece en el alma, porque yo me siento así.

Besos.

Arwen dijo...

Echaba de menos tus relatos cielo, son buenisimos, voy leyendo y poniendome al dia..a mi lo que me da pavor son las muñecas antiguas...besitosssss guapaaa...

Anónimo dijo...

Yo tengo una como esa que herede de mi bisabuela...y la verdad que cuando la abro para escuchar su melodia me racuerda las noches cerradas de invierno...

Extraña comparativa, pero me recuerda al frio...

Besazos.

Ana dijo...

La verdad es que me dan sensaciones tristes, pero tu relato es magnífico.

Muchos besitos desde El Blog de Silpana.